Zwilżalność grafitu płatkowego i ograniczenia jego zastosowania

Napięcie powierzchniowe grafitu płatkowego jest małe, na dużym obszarze nie ma defektów, a na powierzchni grafitu płatkowego znajduje się około 0,45% lotnych związków organicznych, które pogarszają zwilżalność grafitu płatkowego. Silna hydrofobowość na powierzchni grafitu płatkowego pogarsza płynność odlewu, a grafit płatkowy ma tendencję do agregowania, a nie równomiernego rozpraszania w materiale ogniotrwałym, dlatego trudno jest przygotować jednolity i gęsty amorficzny materiał ogniotrwały. Poniższa mała seria analiz grafitu Furuite dotycząca zwilżalności i ograniczeń stosowania grafitu płatkowego:

Grafit płatkowy

Mikrostruktura i właściwości grafitu płatkowego po spiekaniu w wysokiej temperaturze są w dużej mierze zdeterminowane przez zwilżalność wysokotemperaturowej cieczy krzemianowej do grafitu płatkowego. Podczas zwilżania krzemianuje fazę ciekłą pod działaniem siły kapilarnej do szczeliny cząstek, poprzez adhezję między nimi w celu związania cząstek grafitu płatkowego, tworząc warstwę folii wokół grafitu płatkowego, po ochłodzeniu do utworzenia kontinuum, oraz tworzenie powierzchni o wysokiej przyczepności z grafitem płatkowym. Jeśli nie zostaną zwilżone, cząstki grafitu płatkowego tworzą agregaty, a faza ciekła krzemianu jest ograniczona do szczeliny cząstek i tworzy izolowaną bryłę, która jest trudna do utworzenia gęstego kompleksu w wysokiej temperaturze.

Dlatego też firma Furuite graphite doszła do wniosku, że w celu wytworzenia doskonałych węglowych materiałów ogniotrwałych należy poprawić zwilżalność grafitu płatkowego.